Eindelijk Jezelf Zijn

gewoon jezelf zijn… het klinkt haast als vanzelfsprekend. een tijd geleden mocht ik aan den lijve ondervinden dat ‘jezelf zijn’ absoluut geen evidentie is. op een dag blokkeerden lichaam en geest en werd ik gedwongen om stil te staan bij mezelf. ik kon geen kant meer op. wist ik eigenlijk nog wie ik was? heb ik dat ooit echt geweten? hoeveel ‘rolletjes’ had ik mezelf al aangemeten in dit leven? dringende renovatiewerken drongen zich op. hier en daar moest er wel een muur gesloopt worden. achter die torenhoge muren, onttrokken aan het zicht van de wereld, stortte alles, stilaan maar zeker, in. terecht komen tussen gelijkgestemde zielen, lotgenoten die me vatten zonder woorden, bleek een eerste doorbraak te zijn. mezelf zijn kostte me plots schijnbaar weinig moeite. het was een vreemde gewaarwording, verwarrend zelfs. ik begon me af te vragen: is dit nu wie ik echt ben? het voelde alleszins zo aan. de weg was nog lang, dat besefte ik al te goed, maar wetende dat je niet alleen bent,