Jpoem

... و زندگی به هیبت سنگی بزرگ بود که هیچ حرفی آن را تکان نداد. مرگ معلوم ترین تکه از کوزه ی متلاشی ادراک بود و خوشی مشکوک ترین نگارش از درد. سخن ،سنگین ترین بی وزنی ِممکن بود که روی ترازوی شعور تصعید می شد. کلاف مغز را لیقه کردیم و در دل تپاندیم؛ ساق های خیال قلم شد تا نوشتیم: با زبانی مجهول، به زمانی نامعلوم، در زمینی دیگر. _ دست می گیرم به قنوت اینگونه تو فقط شعر بنوش و فراموش کن، حدقه این خیام ِقلم دان و جناق حافظ ِ رحلم . خیال سهرابِ بالش و بستر سوخته ی شاعر ، دوات غلیظ ازخاکستر عرفان و حلالیتِ اشک فروغ ، و آن و آن پاپوش مضامین دوخته از تاول و پر ریگم. کوله بارم از پوست شاعران عرب محکم، آماده ی سفرم بشمار...